Eksilmek Şiiri - Ahmet Türkkan

Uçurdum içimdeki kuşları; Mevsim Sonbahar'a döndü. Ayrılmak eksilmekmiş meğer, Candan, canandan eksilmekmiş... Şimdi acıklı bir nağme içimdeki, Ne zaman susar belli değil. Toplu bir katliama gebe her an, Ölüm bile o kadar soğuk değil... Ellerim hep eksik nedense 'o'nsuz, Ne anlamı var ki,  yaşam olsa sonsuz. Bir çocuk gibi ürkek ve çaresiz, Taşıyorum ama bilmiyor kimseler... Bilmiyorlar içimdeki ölü geceleri, Düşlerde bile bulamadığım seni. Bilmiyorlar İlkbahar'da açan gelincik gibi, Sonbahar'a bıraktığın tek hikâyeni, Okur dururum, yanar dururum... Uçurdum içimdeki kuşları; Söndürdüm bütün kandillerimi. Mevsim artık bir tek Sonbahar, Sonrasında kar yağar, dert yağar... Ve ben seni anar dururum, Sensizliğinle tutuşur yanar dururum..