Eksilir Gülüşün Şiiri - Özlem Özkaya

sustuğun yerde kalır bakışın,
yapışır kurumuş bir çiçek gibi yüzüme
gülüşünü kucaklar,
dalında olgunlaşır sözcükler,
toplayamam
parmaklarımı kaybettim,
şehrin kalabalığında…
 
ışığı solmadan günün,
ayıkla yüreğimdeki taşları,
yağmuru çağır,
çoğalt pırıltılarını renklerin
uçurmadan son martıyı,
acılarımı üflemeden,gitme
uzakları giydirme umudun üstüne…
 
sürükler geçmişin tozlarını,
oyunbozan kaldırımlar
sokak başlarında gölgesi yalnızlığın,
beni bekler,
bırakma bir başıma,
eksilir gülüşün, gitme….