Eksik Parça Şiiri - Ahmet Bahadır Sarıkaya

Gülce'ye

Ucu bucağı olmayan çığlığın, o odayı doldurduğunda

Biz bu güne kadar yaşadığımız hayatı bir düş olarak göreceğiz, bundan eminim.

Dünyanın gözlerine bakmaya çalışırken acemice ve kemirirken henüz parmağını

Biz sana bakarak yaratılışın gayesini kesinkes anlamış olacağız.

Buraya kadar her şey tamam da

Kalbinin attığını gördüğüm ilk andan itibaren

İçime bungunluk veren başka şeyler var.

Sakallarımın yeni yeni beyazladığı şu günlerde

Zihnimin merdivenlerini inip çıkıyorum sürekli.

Bir çiçeğin doğuşuna şahit olmayan ben, uzun zamandır

Düşünüyorum, dünyayı sen büyürken sana nasıl anlatacağımı.

Dünya çığırından çıkmış vaziyette, adını bile söyleyemediğimiz şehirlerden

Her gün başka acılar fışkırıyor yeryüzüne, zamanımızın çoğunu yaşamak için

Tutunacak bir umut aramakla geçirip, dünyaya daha da alışıyoruz, sen alışma.

Çünkü ben, yüzümdeki tüm çizgilere rağmen, adım atacaksın diye dünyaya

Ömrümde olmadığım kadar umut doluyum şimdi.

Senin şu çirkin dünyaya güzellik katacağına inanarak teselli buluyorum.

Sevincimi duyar gibisin, ama keşke anneni de görebilsen.

Bedeni, yorgunluğunu aşsa da sana hızlıca kavuşmak istiyor.

Mavi bir akarsu gibi sözcükler yüreğimden dökülüyor

Senin için aldığım beşiği hatırlıyorum ve uyuyacağın yastığı

Evimizdeki eksiği tamamlarken, her şey fevkalade mutlu ilerliyor.

Kendime durmadan ” çocuklar bizlerin bir üst versiyonarı” diyorum

Veda etmelisin artık, üstüne titrediğin uykuya.

Çünkü, otuz yaşında baba olunca insanın dili sürçüyor.

Hiç beklemediğin bir yerden gelmesi gibi sorunun

Babamı, omzuma dokunurken yakalıyorum.

Daha önce yaşamadığım tuhaf bir şaşkınlık bu.

Tüm anların yabancısıyken gözlerim

Anlıyorum bunu ben ‘henüz erken’ diye.

Uzadıkça uzuyor bekleyişler ve korku

Kalıyorum,üstüm başım tedirginlik içinde.