Eksikliğine Alışmak Şiiri - Mesut Özdemir 3

Eksikliğine Alışmak

Gitmekten söz ediyorsun yine…
Sanki kalmak bir ihtimalmiş gibi.
Bavulunu toplamadan önce
İçimde neyi dağıttığını saymıyorsun bile.
Olsun.
İnsan bazen
En çok da umursanmamaya alışıyor.

Beni ardında bırakma diye yalvarmayacağım.
Yalvarmak, inandığım son şeydi,
Onu da senden sonra gömdüm.
Sensiz yaşarım demiyorum,
Çünkü bazı yokluklar yaşanmaz,
Sadece taşınır.
Ve ben yük taşımayı erken öğrendim.

Geceler var…
Uyumak bir kaçış değil,
Yüzleşmenin başka bir şekli.
Gözlerimi kapatınca
Adın değil, eksikliğin geliyor.
Sesin değil,
Söylenmeyen cümlelerin yankılanıyor içimde.

Şarkılar çalıyor bazen,
Sözleri sana benziyor,
Ama artık eşlik etmiyorum.
Çünkü sesim kırık,
Ve her kırık ses
Kendini ele verir.

Hatıralar sandık gibi değil,
Daha çok bir enkaz.
Karıştırdıkça elimi kesiyor.
Ama yine de bakıyorum,
Çünkü insan
Canını acıtan şeye bakmadan
İlerlemiş sayılmıyor.

Hayat dediğin şey
Bana hep yarım geldi.
Ne sevdiğim tam oldu,
Ne giden vaktinde gitti.
Bir tek yalnızlık sözünü tuttu,
Hep yanımdaydı.

Şimdi sen uzaklaşıyorsun ya,
Ayak seslerin bile bana yabancı.
Git.
Beni geride bırakmak kolay,
Zor olan
Kendinle kalmak,
Ama onu da ben yapacağım.

Merak etme,
Ben yine toparlanırım.
Toparlanmak dediğim
Parça parça dağılmayı öğrenmek.
Çünkü ben
Gitmelere alıştım,
Kalan yaralarımla yaşamaya da.