Eksik Yaşamak Şiiri - Lokman Ölgün

05.11.2009 – 01.26
EKSİK YAŞAMAK …

Gecelerim çoklukla yalnız geçiyor;
Bazen ten tende, beden bedende olabilse de,
Aslında yalnızlık hissinde ruhum, zihnim;
Kendi bir başına umutlarım, hayallerim..
Zaten çoklukla da yalnız yaşanmaz mı
Umutlar ve hayaller…

Gerçi ruhumuz okşayanını,
Zihnimiz meşguliyetçisini ister;
Umutlarımız, hayallerimiz de,
BİRLİKTE, umutlansak hayalleşsek der…

Duygular, özlemler, hasretler
Demir erittirir kavuşmayınca,
Acır acır da için, canın yanar..
Ateş artar her daim, dayanılmaz olur hasret,
Uzay boşlugu halteder
İcindeki boşluğun büyüklüğü karşısında.

Denir ya aslolan ruhtur,
Zihindeki ölümüne aşktır hepsi,
Acıya bulanmış tutkudur…

Oysa bedendir aslında istenen…
Delice isteriz, yanımızda, yatagımızda;
Elimiz elinde, saçında, omzunda ya da yanağında;
Gözü gözümüzde, gülümsemesi gülümsememizde…
Tendir aslında ateşi sonduren.

Ama gariptir bazen yasarken tenini, terini;
Duygudur bu kez de eksik kalan.
Ruhunla konuşmayan, sana gülmeyen,
Senin icin üşüyüp içi titremeyen,
Seni özlediğini sana hissettirmeyen ten nedir ki?

Farkında olsan da, bir süre kandırırsın kendini.
Ama varacağın yer bellidir:
Ölü teni gibi hissedersin işte o zaman da teni..
Ya da ha fahişe ha ceset. Buzula gider ilişkin..
Ya erirsin sönüp biten mum gibi…
Ya da boşlukta yok olan sessiz çığlığın gibi…

Bulunca,yaşamalı
Duygunun tenle kaynaşmasını, sarmaşmasını…
Az denk geldigini bilerek,özenerek..
Hoyratca, hovardaca davranmadan
Bu kesişmeyi secdeleyerek
Yaşamalı…

Ten acısı çabuk geçer,
Dikiş bile tutar, en derin yaralar..
Ama incindi mi sevgi tamiri zordur; dikiş falan tutmaz.
Yıllarca sürer, ikide bir hortlar duygular..
Ya da sonsuza kadar susar karşılık veremez bir daha
Aynı şekilde aynı kişiye…

Bi de sana ya sadece tenini,
Veya sadece ruhunu vermişse..
Kalakalmıssındır,
Yalnız ten, yalnız ruh birleşik bedende,
Veya az ondan, biraz bundan
Ama hep kıtlık içindeysen,
Vay haline.!

Eşleşmeden hepsi birbirine
Eksik yaşananlar acı veriyor…

LOKMAN ÖLGÜN