Eksik Ömür Şiiri - Savaş Barha

Gittiğinden beri

karanlıklarda sıkışıp kaldım.

Gittiğinden beri

ışığımı kaybettiğim,

Gittiğinden beri

bir yanım eksik.

Sen gidince bu şehirden

zifiriye boyandı yeryüzü,

kayboldu çok sevdiğim ay ışığı,

yıldızlar uzak diyarlara göç etti.

Karabasan çökmüş gibi gökyüzü,

güneşi kayboldu gecelerimin,

gecelerim katran karası karardı.

Dipsiz bir kuyunun içinde

karanlıklara mahkûm edilmiş gibiyim.

Yokluğunda gök gürlüyor, korkuyorum.

Şimşekler geceyi gün eyliyor, korkuyorum

Yalnızlığım akla düşünce

şahlanıyor uykudaki isyanlarım,

bıçak kesiği gibi sızlıyor hatıralarım.

Sesinle renklenen mavi sema

kâbus görmüş gibi çirkefleşiyor.

Sensizliğin hüküm sürdüğü

bu bedbaht şehirde değil,

bir göl kıyısında uyanmak ister gönlüm.

Bir göl kıyısında,

sabahın ilk ışıklarında,

yanı başımda sadece sen ol.

Gözlerim ufukta seni ararken

rüzgârın naifliği okşasın tenimi.

Buram buram sen koksun hava.

Kızıla boyansın sema.

Papatyalar birer birer ayaklansın.

Kılıç kuşansın yüreğimdeki özlemin.

Seni bana getirsin günü sayılı kelebekler.

Her adımında içime işlesin huzur.

Dursun tir tir titreyen ellerim;

çünkü ben gözlerine hasretim,

çünkü ben seni özledim.