Eksik Kalmak Şiiri - Lokman Demir

Ellerimde çok uzak bir şehirden çaldığım fesleğen kokusu,
Yağmur sonrası toprak,
Ve gidişlere saklanmış hüzünler saklıyorum...

Fesleğen kokusu, yağmur ve bir şiirden çaldığım yeşil bir deniz içindeyim,
Masmavi göğe çarpan göğsüm,
Yıldızlarını kaybetmiş gözlerim,
Bir eskiciden aldığım tabaka ve muhtar çakmağı,
Buhar buhar içime akan demli çay,
Nede güzel kokuyor oysa gece;
Bunca acı içinde...

Zaman ne kadar gece olsada,
Yüreğim bulutsuz, yıldızsız semayı barındırıyor içinde,
Karanlık, zifir karanlık...
Sahi bir insan nasılda götürür kendisiyle gökyüzünü,
Yıldızları, ayı, yakamoz çiçeklerini,
Ve en çok sevdiğimiz şarkıları.
Bunca acı için nasıl bir yürek olmalı,
Nasıl bir bünye ki, hüzne ve acıya müptela,
Bir gidiş nasılda değiştiriyor her şeyi, her yüzü,
Nasılda değişiyor çehresi koskoca bir şehrin,
Uçsuz bucaksız semayı,
Nasılda götürüyor, yıldızları, ayı, gündüzü, güneşi ve bakmaya doyulmayan mavi gökyüzünü,
Ve getirmiyor en çok arzulanan ölümü;
En yakın hissedilen ölümü...
En çok şiir yazılırdı böyle gidişlere.,
Oysa hangi harf gidenlerin ismini yazmaya cüret edebilir ki...
Ve hangi çay demini bulur sevdasız geçecek bir ömürde!
En çok ne yapılır;
Bilirdim!
Başkalarının gittiklerine...
Şimdi hiç bir şey bilmiyorum...
Hiç şiir yazmamış, elime kalem almamış,
Ayrılık dinlememiş, hiç acı çekmemiş gibi...
Bilinmiyor işte;
Kendinden eksilenlere bakınca insan...
Bu kadar eksik nasıl yaşanılır?
Perdesiz pencere, kapısız ev gibi kalmak,
İçi bomboş bir kitap olmak,
Kapağında rengarenk desenler,
İçi hayal kırıklıkları ile bomboş kalmış satırlar.
Bir insan bu kadar tastamamken,nasıl bu kadar eksik kalırki bir gidişle,
Elsiz, ayaksız, gözsüz olursa insan,
Alışıyor öyle yaşamaya da!
Gidenin dönmeyişiyle nasıl yaşanır,
Nasıl alışılır böyle bir yokluğa;
Ben bilmiyorum,
Alışılamayan, vazgeçilemeyen bir sevdaya...
Ekmeksiz, susuz nasıl yaşanılır
Ekmek kadar, su kadar kıymetlinden ayrı nasıl yaşanır,
Bilmiyorum...
Bilen var mı, yada yaşayan
Nefes almanın ötesinde...
Dön demeye dönmez dili insanın bazen,
Sadece:
Özledim seni özledim karanfil bakışlım,der.
Der ve susar bütün eksilmişler,
Özledim seni karanfil bakışlım, özledim...
Eksik kalmak, lal olmak; Herşeye susmak işte
Nefessiz kalmak gibi...