Eksik kalan Şiiri - Mecit Gezer

Bir kameranın kayıt tuşuna basılması gibi
An ile başlar hayat gerisi yok hep ileri ileri,
O kadar derin kayıt alır ki silinmez hiç izleri,
Kazınır belleğine bazen acının dizeleri.

Bir yaz günü başlamıştı hayatımın hikayesi,
Hüzünlü bir kalabalık ile karşılamıştı dünya beni,
İnsanlardan ziyade tahta bir kutu çekti dikkatimi,
Ve üzerinde budağın oluşturduğu bir delik,
Karanlık bir boşluk vardı hatırlamadığım günler gibi.

Günler günleri ve haftaları ve hatta ayları bıraktı geri,
Hüzün benimde olduğum ve olmadığım anılara bıraktı yerini,
Bulmak istiyordum anılarda ve hikayelerde kendimi,
Donuk resimlerde arıyordum anılardaki beni.

Diyorlardı özlemiştir ondan bakıyor resimlere belki,
Ama özlem için hatırlamak bilmek gerekirdi,
Lakin nafileydi çabam dolmuyordu boşluk,
Ve hatta daha çok büyüyordu içimdeki yeri.

En acısı ise anı yoksa hayal bile kuramamaktı belki,
Ve dahası rüyalarda bile görememekti,
Hatıralar dolduramayınca boşluğu öfkeye bıraktı yerini,
Bir kayıp vardı hayatımda ama kimdi?

Yokluğundan zerrece rahatsız olmayan kimileri
Anlattıkça O’nun ile ilgili anılarını hikayeleri,
Daha çok katmerlendi öfkem nefrete döngülendi,
Dinlemek dahi istemiyordum sildim hayatımdaki izini.

Hakkı yoktu bırakamazdı geride bir anısı dahi olmayan beni,
Bir gün hatta bir an beklemesi bile yeterdi,
O an ile doldururdum zihnimin her köşesini,
Hayal defterimi süslerdim rüyamda görürdüm belki.

Böyle geçti gitti hayatımın eksik günleri,
Ta ki baba olana kadar sürdü nefretimin izleri,
O an varya işte o an utandım düşüncelerimden eski,
Anladım hiç bir baba isteyerek bırakmazdı sevdiklerini.