İçtihâtsiz bir şiir Şiiri - Mehmet Karasu

devrimci bir tutum gibi azalan,
havva’nın çocukları gibi çoğalan
bir kimsesizlik ve kimsesizliğimiz;
sanki bir lara fabian konseri
kadavrasından öpüyorum mutluluğun

içtihâdsiz her adam adına yemin edebilirim ki;
ülser bir yandan, şirk ve intihal bir yandan
ruhumun tek ayaklı gergedanları bir yandan
kadran deryalardan geçip,
yeryüzünün dikişlerini parçalayacaklar

ve bu uzuvsuz nedamet,
-kendini kalpazanlığın kıymetsiz ihtişamından çalan-
bir insana dönüşecek, aynılaşacak bir insan!
geçmişin kutlaması gereken idamları,
dudaklarıma devşirilmiş methiyeler düzecek
ve dudaklarım; isodara duncan’ın eşarbı
omzundaki çukura gömüleceğim

hira, meryem’in rahmidir sevgilim.
ve ben, bir çarmıhın gölgesi
yani rüzgar her şeyi alıp götürmeyecek,
‘pilleri olacak radyoların’
bir başka kent, bir başka sokak bulunacak
biraz kırılışı kalacak kavafis duruşumuzun
biraz da kayboluşu ahmet kaya şarkılarının
bir başka ben, bir başka sen bulunacak
şakakları beyazlaşacak ölümün
ve ölüm; müşterek yalnızlığımız
paylaşacağız ahireti.