Eksik Gün Şiiri - Mizgin Teker

yaprakların dinginliğini
sana duyuran kalbinin
izini unutuyorsun şimdi.

hafızan ırmakları taşımaktan yorgun
göçüp gidiyorsun,
dönüp
tekrar bakıyorsun yansımana.

yansıman,
kırıldığı yerden devam ediyor
farklı bir boyutta.
kendindeki yerini görmek için, umutla.

yaşamak en kurak topraklarda,
suları ağırlamak için yollar çizmektir.
su kendini ağırlar.
seni de ağırlar,
bir türlü çizemediğin yollarda.
ötelere çizdiğin yolların
farklılaştığını görünce,
sana çıkmasını beklersin tüm yolların.

gölgelerin, seslerin
ve insanın kendisinin
ve en çok
kendisi olmaktan korkan kendisinin,
kederle tanışıklığını hatırladığı yerde.
bir insan filizleniyor
umudun gövdesinden.
önünü alamıyorum
hızla büyüyen kalabalıkların.

unutmamak adına
kendi adımı sayıklıyorum.
tüm bu öğünsüz devrilmeler,
kendine yürümesi içindi insanın.
yönünü unutan o şaşkın insanın.

hayat,
ayrıntıların sana anlattığıdır.
yaşamak sarmıştır,
kollarını pusulamızın.
yaşamakken en çok ortak yönümüz,
neden en çok kendimizle adaşız?

dünya denen pervanede
çırpınıp duruyoruz,
içimizle.
çırpılmaktan sakındıklarımız,
içimizde
bitkin sularda büyüyor.

bilinmeyene yürüyor,
insanın el değmemiş yüreği.
ısmarlama hayatın ağrısını hissediyoruz,
izlerken pencereden günleri.

bir güz büyüyor,
demir soğukluğunda.
insan,
ürkek bir yağmur
kendi yokluğunda.