Eksik Şiiri - Mehmet Işık Ron

Eksik diye başladığın kadar
Acı veriyor tamamladığın cümle.
Bilincin, dışına düşenle olan küskünlüğü
Düşüğüne öfkeyle bakan ananın sancısı,
Ağır bir kar yağarken çöle
Çığ düşmüş gibi hezeyanlara kapılan bedevinin sanrısı,
Benzemiyor muydu kendi içine çöken yıldızın hikâyesine
Ve bize.

Oysa çok basit sözcükler tasarlamıştım bir şiir için
Basit sözcükler için ağır travmalarım ve gri depresyonlarımın
Taşını sıkmış, makyajını yenilemiştim.
Saçlarımı yolduğumu fark ettiğimde
Eksik, diye başlayan şiirin travmasını yaşıyordum.

Aşkı, rahminden tecavüzcüsünün piçi gibi dışlayan
Ufalanmış ruhum, yeni bir metaforun içinde
Doğurganlığını kutsarken,
Kanlı ellerini birkaç birayla temizleyebilir miydi?
Yalnızlıktan kalbi çatlamak üzereyken gördüğü aşk serabına
Koşmadan durabilir miydi?

Evrene savurulmadan önce,
Seni alıp derinliğimde yok olmanın bencilliği
Etrafımdaki her şeyi tüketen bir karadelikle cezalandırdı beni.

Yedinci boyutun tarif edilemez yazgısında
Göğün yedinci katında,
Elleri titreyerek tükettiği kalemine bakan
Son kelimeyi yazamamış olmanın acısıyla ağlayan şairin,
Üzerimize düşürdüğü gözyaşının tuzlu okyanusunda
Bir hücreyle yeşeren yaşamımızın yarattığı kelimeyle
Bitti şiir.
Ama şair hep
Eksik.

Artemit-Aralık/14