Eksiğe varmadan Şiiri - Mir Mehmet Öztürk

...
Sonunda erdi murada ruhum
Alevlendi sönen gönül mumum
İçimde ki çocuk uyandı uykudan
Çekti ellerini yalnızlık denen kuyudan
İçildikçe aşk gözlerin geldi aklıma
Uğraya bilir mi artık ayrılık rıhtımıma
Kapımda dolana dursun beni inleten Ah’lar
Gerçek aşka inananlar artık beni bağlar
Penceremden söktüm attım oyaları
Hayatımdan sildim sahte oyuncakları
Yaramaz çocuklar gibi gökkuşağına sarıldım
Çok acı çektim sonunda aşkla uyandım
Şimdilerde ruhum bir rüzgâr kadar hür
Aşk diye dilendiklerim şimdi derdinden ölür
...

.Mir Mehmet ÖZTÜRK