Közler küllenmiş ama halen tütüyor.
Üstüm başım delik deşik benim.
Artık savaşmaya mecalim yok.
Baltamı gömüyorum ve bir daha çıkartmayacagım
Sevginin gücüne karşı koyabilecekmiyim bilmiyorum.
Hayır tövbe etmeyecegim,sadece bir kacış arıyorum.
Benim en büyük yaramda senin tırnak izlerin var.
Sakın ha bilmiyormuş gibi yapma!
Ben o yaraya dokundukca kanamaya başlıyor.
Bir gün kanayan bu yara nedeniyle,
beni kaybedeceksin.
Her insan ölünce arkasında farklı şeyler bırakır,
Geçmişte yaşananlar ne kadar küllensede iz bırakır,
Sadece oradan gecerken bir kıvılcım bırakmak yeter,
İstesende istemesende,alevler yükselerek seni saracaktır.
Gercek aşk'tan kurtuluş yoktur,küllenir ama hiç bir zaman sönmez.
Bir Haziran ayında Yalıköy parkında buldgum aşkı,
Yine aynı ayda,Gazi Yunus sokagında kaybettim.
Yalnız kaldığımda hep seni düşünürüm, nasıl nerede,ne yapıyor diye. Sakın sen sorma,ben seni hiç unutmadım ki.
Şöyle bir geriye baktım da yıllar Ne çabuk geçmiş.
Hiç mi aklına gelmiyorum?hiç mi vicdanın sızlamıyor,hiç mi geçmişin güzel anılarını hatırlamıyorsun? Bak ibret al yere düşen yapraktan,o’da eskiden yukarıdan bakardı toprağa!
Ağaçlardaki kuşlar gitti, gökyüzündeki yıldızlar gitti,sen de gittin,içimde bir boşluk kaldı.
Artık her sabah sesini duyamayacagım,kalbim de seninle beraber gitti.Ben artık yaşamıyorum.
Beykoz’dan bogaz’a Akan sularla birlikte tüm acılarım,kederlerim,umutlarım,hayallerim yok oldu.Bahçemdeki Manolya çiçeklerim de artık kokmuyor.
Ancak,senden bana çok acı veren o sızı kaldı!!!
Yine hazan mevsimi geldi,çınar agaçlarının altında yürümekteyim.
Hazan yapragı gibi özlem ve hasretle titriyorum.
Bak yine korktugum oldu.Senin bana hediye ettigin yaprak gibi 'sapsarı' bir çınar yapragı düşüyor.
O da benim gibi solmuş, üzgün ve titriyor.
Artık yaşamın son hamleleri oldugunun farkında.
Ancak,ben de yeniden hayat bulacagının farkında degil.
Lise çaglarında beykoz korusu,çamlık mevkiinde,
el ele birlikte yürüdügümüz,anlatmaktan bıkmadıgımız bazen aglayıp bazen güldüğümüz Ama, çok mutlu oldugumuz, o günleri hasretle yad ettim.
Arka bahçedeki kanepeye şöyle bir uazanmıştım,
uyuyup kalmışım.
Yanaklarımı serin bir rüzgar okşayarak beni uyandırdı.
Gözlerimi açtıgımda,yanımda hiç kimsenin olmadıgını fark ettim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!