Bugün ayrı tattaydı ekmek, başladı kavgası.
Ekmekti evdeki huzurun en zayıf halkası.
İki kelam etsem yüzüm aydınlanırdı belki.
Şakaklarımda göz yaşlarının dinmeyen erki.
Hayatın yükünü omuzlarda hafif sanırdım;
Sözde insanlığı, dip oyuklarda tatmasaydım.
Şimdi oturmuşum bir pencerenin kenarına.
Kanmışım şairliğin umarsız fırtınasına.
Ölmeyi öğrendik vaktinde büyüklerimizden.
Sürünmeyi öğretmemiş hiçbiri içimizden.
Kayıt Tarihi : 6.7.2024 01:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!