Ekmek Aşktan Değil, Taştan Çıkar

Öncesi yoksa, sonrası olmaz bilirim.
Sana özür yerine, uzun ömür dilerim.
Ağlayan gözleri, göz kapakları sarar
Bende değilsin, sende olduğum kadar.
Hiç yoktun ki sen, terk eden mi gider?
Aramayı unutma, bende kalan kaybeder?
“Ekmek aşktan değil, taştan çıkar” derler
Saygım olmasa, söylenecek çok şeyler.
Şimdi yokluğunda, bilmem nasıl yaşarım?
Sende nedamet yok, ben buna şaşarım
Hayatı yaşamaksa, gecikmek tir menzile?
Elde yarın varken, kim basar bugün zile?
İçimde yaşadıklarım, derde doğru iter beni
Acılar kucağımda büyür, eski olsa da yeni.
“Artıklar” artık bitti, cümlelerin yükleminde.
Kayıplarım kazançtan, fazlası var elimde.
Oysa yaşamalıydım, benden çaldıklarını
Ömürden bir bir verdim, hiç almadıkları mı
Sevmeyen anlamaz, sevilmek nasıl duygu?
O gider sen kalırsın, kafanı yorarken uyku.
Kaldığına inandır, gittiğine kalbim kanar.
Sana emrediyorum ”gel”, beklediğim kadar.
Ben sen olurum, sen bende olduğunda.
Her şey geçmişte kalır, seni bulduğumda.
Ömrüm bile uzar, sen yanımda durursan.
Su şaraptan serttir, sen yanımda olursan.
Aşk yokluğun nispetinde, bana daha yakın
Geçmişine değil, geleceğine tavır takın.
Sondaki ilk başlangıç “seviyorum” demek
Başın sonundadır, “hoşça kal” diyebilmek.
O yeşil gözlerinde, kırk yıllık kahır saklı
Benim bakışlarım, senin gözlerin haklı.
Özgürlüğe mal olmuş, sana olan esaret.
Yüreğimde ipotek, saklandığım cesaret.
Bensizliği seçtin, sensizliğe mahkûmum.
İstediğim kadar, senden vazgeçmiyorum.
Yalnız kalınca, yanımda yalnızlığım var.
Yalnızlığı unuturum, seni bulunca yar.
Susma hakkını kullan, yeterini söyledin.
Çıksan da kalbimden, ilk gireni sendin.
2007