Ekmek Arası Şiiri - Özge Özgen

cebimdeki rüzgar kırıklarından
ayrılan bir gün bu

güz yanığı

bir rüzgar geçti eteğimden

ömrümden ayrılan yağmurlar

belini kıvırıp

denizde birikti

orada duruyor o köhne balıkçı
ve tezgahından
tüten et kokusu

ne çok ekmek arası, su içtim

omuzlarımdan tutulanlar kaç bahar
vurgun yaptı
naylon poşetlerle

ihanet nasıl bir kavramdı

nasılda sürüne sürüne döküldü içime

sümüklü böcekler

bilemezdim

bilemezdim

kaç renksiz andan ibaretti yüzüm
yüzünden gideli

kaç yaş üstü ıslanan
bu duvardan geçti fesleğenler

içimdeki ölüleri hiç
saymadım

yoksa herşeyi kol düğmelerinde saklayan
bir an kadar yakınmıydı bize
uzak olan bu, is

bu aykırı zaman

biz mi omurga kemiklerinden
tutup beceremedik
sevmeyi

nasıl anlatılır
bilemem ki?

soluğumdan çıkan ney sesi
içimdeki o çocuğa
kıvrılıp duruyor

iki güvercin ölüsü

iki güvercin ölüsü

kadınların elini bağlayan bu çağdan

yüzümüze vişne lekesi

bırakıyor

bu karanfil kokusunu

bu yırtık
hırka

sivri burunlu ayakkabılar

ne çok tekrar, tekrar geçti o anlardan,
bu iz

hiçbiri

gül kokan annemin elleri değildi...