EklEntİlEr + bEklEntİlEr = O n 2

Evet.
Sondan başlamalıyız öğrenmeye ve öğretmeye!
Yani.. Günümüzden..
Şimdiden..şu an’dan!
Her an’ larımızdan başlayarak,
Geçmişe doğru ilerlemeli ve ilerletmeliyiz
Öğrenmeyi ve bilmeyi!

Önce bilmeli ki çocuklarımız,
Yaşamanın ve yaşatmanın güzelliklerini,
Tadabilsinler!

Yatmalı ve uyunmalı her çocuk önce buna
Yaşamın her soluğunun
Değerini bilerek nefes almalı,
Her nefesi nasıl intizamla
Nasıl mükemmel içine çekip
Nasıl titizlikle
Sevgiyle bırakabileceğini
Daha küçük yaşlarda öğrenmeli..

Açlığın nefesini nasıl kirlettiğini duyabilmeli,
Korkunun gözlerini nasıl belerttiğini görebilmeli,
Hiçliğin nasıl tükettiğini insan ruhunu sezebilmeli
Boş inanışların insanı nasıl insafsızlaştırdığını öğrenmeli
Bütün bedeni ve bütün aklıyla,
Ardından geleceklere bırakabileceği güzellikler yaratmayı
İşte böyle öğretmeliyiz çocuklarımıza!

Sevgiyle öğretip yaşamayı yaşatmayı..
Ölümü..
Sevgiyle..
İşte ancak böyle!

Ne mümkün kader elvermiyor.

Çünkü kader dediğim de
‘Ben’ kadar güçlü bir ‘Ben’.
‘Ben’i aşmak içinse önce
‘Ben’i aşması gerek
‘Ben’in kaderini yenilemek için.

Yenilemek, değiştirmek demek değil.
Yeni yepyeni bir kader haline getirmek için bir
Esaslı proje önerisinde bulunuyorum:

“ Kırıntının değerini bilir misin, bir karınca için? ”

İşte o gün bu gündür bir karınca gibi
Yaşamın bütün kırıntılarını biriktirmeye başladık burada,
Bu yuvada, yuvamda.
Biliyordum ki bu mevsim hep böyle bahar olmayacak.
Bir gün kapıyı çalacak elbet çekirge.
Ona ikramım büyük olmalı değil mi ya!
O her bahar aylarında,
Yıllarında, Yaşlarında
Aklı başlarında olmayan sanatçılar gibi çalıp söyler,
Çalıp oynar ama bir gün bütün baharlar donakalabilir O’nun içinde.
O günler geldiğinde sevgili dostum çekirgeye
İyi bir ziyafet çekip konuk etmek isterim.
İsterim ki kışı keyifli geçirsin yanımda.
O çalsın söylesin, oynasın bana,
Yalnız bana…
Bir dahaki bahara.

Sen sus!