Ekim Rüzgarları Şiiri - Müjgan Asıl Kefeli

Fırtınalı bir eylül kalıyordu geride
Ekim’de şansına sığınacak, sarartmayacaktı anılarını.
Bu defa göze aldı,
Hasat sonrası toplayacaktı, yere dökülen yürek kırıntılarını.
İnanıyordu ona…
Yanında kalacak diye kendini kandırdığını biliyordu
Bağ bozumu yaşadığı gönlüne,
Soramıyordu yılların hesabını
Seviyordu ölümüne…

Yılmadan yediverenler yetiştirecekti
Kıraç topraklarında
Ekim rüzgarlarında titremeyecekti içi
Yaralı serçe gibi sarılacaktı kuru bir yaprağa
Sürüklese de sıkıca tutunacaktı hayata
Doya doya aşkı yaşayacaktı kalan kısa zamanda…

Yeterdi mevsimler boyu ağladığı
Bu kez; kandırarak tutacaktı güneşin ellerinden
Bu kez de torpil yapacaktı yıldızlara,
Kayıp gitmeyecekti bir daha
Dileklerini saklayacaktı gecenin arkasına…

Bahar zamanından önce gelecekti gönül bahçesine
Erken açacaktı yediveren, leylak ve sümbüller
Çiy düşürmeyecekti yapraklarına
Gelmeden; yollarını kapatacaktı gitmelerin
Yâri hep yanında olacaktı ve bu son haykırış,
Hayatının son çırpınışlarında…

Ne kadar sitem etse de hızla geçiyordu saatler
Ömründen yiyordu saniyeler
Durup dinlenmeyen zamana isyan ediyordu avaz avaz
Gözleri yuvasından fırlıyordu çaresizlikten
Bir yumruk daha sallıyordu boşluğa
Kızamıyordu ekim rüzgarlarına
Ayazlarına uzanmış uyuyordu boylu boyunca
Dar zamanda büyük aşkın hayalini
Çiziyordu toprağa
Tırnaklarının içine dolan yıllara şekil veriyordu
Heykeltıraş kıskançlığında
Törpülüyordu bozuk yerlerini.
Onsuz yaşamaktansa ölüm bile daha kolay diyordu
Arayıp bulacaktı gitse de dünyanın bir ucuna

‘’bu defa karşı koyacak, yenik düşmeyecekti ekim rüzgarlarına ‘’

Gamze YAĞMUR

19/09/2013