Ekim'in Çocuğu Şiiri - Nuh Karaaslan

Ekim’in çocuğuyum ben;
Ovasından bağ bozumunu,
Koyusundan şırasını pekmezin,
Beyaz bilekli ayakların altında ezilişini üzümün,
Karasından kırmızıya dönüşümünü şarabın…
Ayvasından sarısını,
Ve dudaklarının kenarından naif, ince hatlarını…
Bereketi işaret eden narını da iyi bilirim…
Ekim'in çocuğuyum ben;
Hüznün hazan ile bileşimini,
Sararmış yaprakların az bir sallantıda,
Yere düşüşünü, izlemekle yetinir,
Ve bundan buruk bir haz alarak;
Boğuk sesli rüzgârların şarkılarında,
Söze saz,
Saza hazan,
Hazana şiir,
Şiire de seni eklerim…
Ekim’in çocuğuyum ben;
Yağmurlarını sonbaharın,
Buram buram kokusunu toprağın,
Ve tohumlarının nadasa bırakılmasını,
Toprağın altında, filizlenip yeniden gözlerini açmasını,
Sebzesini, meyvesini, yeşilini sevmesini de bilirim…
Ekim’in çocuğuyum ben;
Bahara uzak, zemheriye yakın…