Ekim Gecesi Şiiri - Gözde Hatiboğlu

Seyr-ü sefadayım gözlerinden çalınmış mavi bir gökyüzünün altında İstanbul’u.
Mekan aynı mekan, aylar sonra ilk kez gitmeye cesaret edebildiğim.
Elimde yine bir kadeh yakut,
Boğazımdan geçen her yudum, yeni bir cümle sana dair.
Yoksun diye isyanım dalgalar arasından göz kırpan kız kulesine.

Hatırlar mısın ekimin son günleriydi.
Sonbahar hüzünlü şekilde boynunu bükmüş kışa bırakıyordu yerini.
Havada ılık meltem, dolunayın parlaklığıyla süslediği yıldızlı gece ve kaygılı şekilde biraraya gelen iki korkak yürektik.
Kelimeler kaçak oynuyordu, his belki öyle yoğundu ki, kalp; çarpıntısı duyulmasın diye kayıtsız kalmaya çalışırken.
Hayal meyal hatırlıyorum şimdi sözlerini dudağından dökülen; yaz bitti ve senle keşfedilecekler daha erken olabilirdi.
Miş’li geçmiş bir zaman var şimdi arkama aldığım.
Yanımda olsaydın, buğulu bakan gözlerden geçen kendini görseydin, hiç böyle sevilmedim diyecektin.
Şimdi bir mucizeye bel bağlamanın yarattığı hırçın tavırla seni özlüyorum.
Ufuktaki yelkenlilerden senli düşlere dalıyorum.
Kaldığım yere dönüşüm hep leb-i derya ekim gecesi.
Zoraki bir gülümsemeyle başkalarına bıraktığın benim şimdi; dalgınım.
Yağmurdan kaçmaya çalışırken, doluya tutulan ve sırılsıklam halini geç fark eden bir aşkım.

Aylar sonra aynı mekanda ve bunca zaman yaşanmışlıklara bakarak gün batımını seyrediyorum; konuğumsun.
Senaryoyu yeniden yazıyorum -zihnimde-
Kadehim sana kalkarken geri dön diyorum içimden geçen melodilerin sözleriyle -yüreğimde-

14.şubat.2005