Ekim Ayrılık Ayı

Yapraklar dallarından ayrılır.
Güller solar kurur dökülür,
Hazan mevsimi geldi ekim ayı sonu burukluk.
İnsanlar ayrılır,sevdiklerinden uzak bir hüzün çöker yüreklere.
Dolaşırsın rüzgarın serinliğinde; Bu aylarda ayrılık başlar kendini göstermeye,

Ayakların altında sararmış yola dökülen yapraklar,
Hafif esintisiyle yalar yanaklarını rüzgar.
Dalar gidersin o an bir bank yada oturacagın bir şeyler arar gözlerin.
Kendini atarsın yaprakların üstüne
Uzanırsın boylu boyunca gök yüzü güneş hafiften yakar yüzünü.
Mücadelen gelir aklına,
Derinden bir of çekersin,bakarsın yapraklara
Tek tek kaybetigin yoldaşların gelir aklına,
Onlarda böyle düştüler bir bir topraga geleceklerini göremeden
Devrim çıglıkları atamadan yarım kaldı sevinçler.
Ya onları kaybeden analar,babalar bacılar evlatlar.
Yürek yangınıyla bırakılan yerden devralırlar devrim çıglıklarını
İşte bu ekim hazan ayrılık ayı
Ondandır hep dolar dolar gözlerim çaglar ayrılık ayında