Ekim Şiiri - Gamze Kırışoğlu

Ne ara düşmüşüm bu kadar,
Aşkına, bakışına, sana.
Boğuluyor muyum?
Aldı adi bir sel beni gece yarısı sanki
Sürükledi sadece,
Açtığın sıcak kucağına.
Düştüm sertçe kollarının beni sarışına
ve izin verdim kalbimdeki sıcaklığına.
Bir Ekim ayında geldin başıma.
Seni sevmeye hazırlıklı değildim.
Bunu yaşamaya,
yeniden yaşamaya,
nefes almaya.
Dirildim yerimden, ölmüşüm meğer yıllar evvel.
Nefes aldım, doldurdum ciğerlerimi.
Aktı kan beynimin her köşesine,
Beni güldürdün, ağlattın belki biraz da.
Ama yaşattın fazlaca.
Zalim zamandan geçen her saniye düşündüğüm tek şey sensin.
Zihnime bir örümcek gibi örüvermişsin kendini.
Sen olmadan bitip, yitip gidivermişim sanki.
Bu kadar düşünmez miydim kimseyi,
bana yabancıydı sanki sevmek, sevilmek.
Aklımın iki köşesi kavga ederken her akşam,
yatağımda yatarken uyuyan ben değilim.
Gözlerimi kapatan ben değilim,
açabilen de değilim.
Hastayım sadece.
Bu fevri sevda yüzünden galiba.

Ayrılamam...
Peşinden, yolundan,
Bana gülecekler belki biliyorum,
hor görecekler.
Yanına yakıştırmayacaklar belki de.
Ama o gözlerin edalı denizine bakarken unutacağım.
Hiçbir düşüncenin anlamı kalmayacak etrafındayken.
Unutacağım onları ve kör olacağım yeniden.
Nefessiz kalacağım,
mezarıma yatacağım.
Yanında kalmak için, tutunmak için
kesivereceğim insanlara doladığım kırmızı ipimi.
Bağlaman için ellerine,
güzel parmakların düğümlesinler diye,
ve birleştirsin diye bizi halkalarımız
sana, yalnızca sana teslim edeceğim.
Ve o gün geldiğinde,
dizlerimden çözüp bağlarını,
düşeceğim önüne.
Seni sevmeyi ibadetim edineceğim.