Ekim Şiiri - Hasan Özünal

EKİM

Sevmez seni çok kimse.
Kışı haber veriyorsun diye.
Soğukları getiriyor, sıcakları götürüyorsun diye.
Yaprakları döküyor, yıllık bitkileri söküyorsun diye.
Artık giysiler daha kalın, evler daha korunaklı, kilerler daha aç diye…
Çayırlar toz, tozlar çamur oluyor diye.
Eylül ağabeyin, Kasım, Aralık kardeşin diye…

Sevmesinler bakalım
Sevmek gönül işidir,
Gönüllerince baksınlar…

Ama ben severim seni.
Hem sıcağın, hem soğuğun var diye.
Sökülen yıllık bitkilerin yerine tohumlar atılıyor diye.
Dökülen yaprakların ağaçları dinlenip, yeni bir ürüne hazırlanıyor diye.
Topraktan alınanı toprağa vererek, fani dünya döngüsünü hatırlatıyorsun diye.
İki mevsim tabiatı besleyen toprağa, yağmurlarla yeniden güç veriyorsun diye.
Ekimler yapılıyor, atılan her tohum yeni bir ümit ve yeni bir bereket kapısı diye.
Her fırsatta aylara günlere saate, taşa toprağa rüzgâra, havaya suya buluta bahane bulup da kahır üretenlere inat severim seni.

Severim seni
Rahmetin bol, bereketin kaynağı yağışların başlangıcı diye.
Kâr sebebi olan karların yağmasına hazırlık yapıyorsun diye

En çok da Rabbimin verdiği ömürden kıymetli bir zaman parçasısın diye,
Şükür için, ibadet için, ahiret hazırlığı için kıymetli bir zaman dilimisin diye…
Severim seni EKİM AYI…
İnadına ve muradına severim.
Severim seni EKİM AYI…

Hasan ÖZÜNAL
Karaman – 2020 EKİM