Ekim Şiiri - Nurten Ak Aygen

Söndü gün ışığı doğuda,batıda,
ateşaltında yerin altı- üstü evlerin bacaları
havlamıyor artık köpekler, insalar suskun!

ey sevgili gök, yer ve ağaçlar
bilirim çetin geçer kışlar
başka halkları güneş boğuncaya kadar
gömün bağrınıza yeşillenirken altüst olan umutları

gök yeniden masmavi oluncaya değin
duylunca yaprakların hışırtışı rüzğarda
kolkola gezerken güneşin kızkardeşi yağız ateş
daha henüz boyamadı gün gümüş rengini
poyrazlardan estirir rüzğar yelpazesini kahrolur
koca gün!

büyü bozuldu, kırıldı boynumda taşıdığım halka;
yatacağım uzanıp, devinimsiz, çimlerin üstüne umarsız;
ve güleceğim, izlerken yeri, göğü ve denizi.

durgun geçti eylemsiz kelimeler dizisinde yoruldu nefes
koskoca dünya avuç içine sığdı; ilimsiz, kitapsız, soysuz
şu gelen muharrem ayı aşkına, söyleyin bana
bu gün var yarın yok/su/nuz

düzeni bozuk dünyada:

rüzğar haylaz ekimin saçlarını karıştıyor toprakta:
ve hızla dalıyor kokulu tarlalara diz çöker önünde tohumlar
ve sen bana soğuk ölümler ve çıplak mezarlar gösteriyordun
uzaklarda:

ben incinirdim… yıkananın doğanın gözyaşlarında: ansız! !

bu defa gidiyorum… ek/im! !

04/10/2016