Ekim Şiiri - İsmet Bülent Tan

Zamanın dinlenme vaktine ulaştık toprakla,
Toprağın zamanı durdurması hep bu ay da
Yaprakların neşeyle dansı başlıyor rüzgârla,
Binlerce renk dünyasına çekiyor düşleri
Gönlüme hüzün doluyor
Ayrılıklar çok dokunuyor,
İçime işliyor bildiklerimin yokluğu,

Kırılıyor düşler buğulu penceremde
Sokaklar üşüyor soluk lamba aydınlığında
Bakışlar düşüyor kimsesiz parklara
Gidenler gelemeyecek artık
Gelmeyenler çoğalıyor,
Aldırmazlığın yoruluyor çıplak dallarda.

Yaşanmamış hikâyeler dolanıyor diline
Hep var olacaksın gibi aldatıyorsun kendini
Aldanma yaprakların bu şen haline
Onlar seneye gelecekler yine
Sana hatırlatıyor bir göç vaktini
Sana hatırlatıyor,
Sana hatırlatıyor unutma

Yolculuğun hikâyesi yazılır bu ayda
Güneşin son halini hatırla,
Batarken dağılır pencerelerde,
Işığın saltanatı parçalanır.
Kırılır, boyun büker bedenin,
Sorgusuz gelen yüzsüzlüğüne gecenin.
Karanlığın gelip
Başköşeye oturmasına kızarsın
Yıldızlar sessizce sokulur gözyaşlarına
Son ışığa kadar ağlarsın.

Çay son deminde
Eski kokusunu, eski tadı ararsın
Aynalar bir türkü tutturmuş
Yüzündeki çizgilerde geçmişini arasın
Kaç kez sabah ayazları yıkadı yüzünü
Kaç çiğ tanesini yolcu ettin havaya
Uçup giden ilk aydınlığa yanarsın.

Sonbaharın sararmış yapraklarına aldırma
Aç yüreğini gecenin sevgili karanlığına
Doldursun her yanını
Otursun gecenin heyecanlı hali
Temmuz ayıklamış avuçlarına
Yıldızlı şölenin düğünü başlasın
Yaprakların bu şen haline aldırma
Baharın dal uçlarında, ilk heves kalma
Ekim
Bence geç kalmadan yaşamaya başla…

16–10–2009/Samsun