Çekilir insan bazen içine,
en kuytu köşesinde ağlar sessizce,
taş değildir neticede,
yıkılır etten duvarları üzerine,
enkazını kendisi kaldırana kadar bekle,
el sürme mahremine,
o dik duruşu sağlayana kadar ,
el verecek kendi çaresizliğine....
Ekilir insan bazen yer yüzüne,
insanlık tekrar tomurcuk açsın diye....
Kayıt Tarihi : 10.2.2023 23:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Çaresizlik
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!