Ejderha Günlükleri 3: Köklerine Zehir

Ejderha:
”insan” olarak yaşadığım sürece
hep gördüm bunu
düzgün bir şeylerle uğraşıyorsan
özellikle doğruyaysa rotan
adımların “emek” içeriyorsa
ve omuzlarında yükler varsa
hele bir de sanata adadıysan varlığını
zaten genelde güçlüsündür -içeriden-
neşen boldur, bilirim ama

bil ki baltalayıcın
kanına ekmek doğrayanın
neşeni kaldıramayıp
inceden iğneleyenin bol olur.

en yakın arkadaşın, kankin
uzaktan izleyenin
ve hatta ve hatta –akraban- bile
öyle bir bekler ve
binyıllık tecrübeli –puşt- gibi
öyle bir yakalar ki zayıf anını;
sen anlayamazsın,
yine yüzlerine gülersin
ama onlar çok ustadırlar!
ağacının köklerine damlalıkla da olsa
zehirlerini akıtırlar
ve hiçbir şey olmamış gibi de yürür, giderler.

Birgün sonra
bilemedin iki gün,
mutlaka
o aydınlık bilincin o damlayı görür, bulur, çıkarır
gönül gözünün önüne koyar!

sonrası sana kalmış ey “insan”!
belki gönül ağacının dibine çöker
bir türlü yediremediğin o kişinin arkasından
düşünür durursun
kırılırsın, ağlarsın...
düşündükçe daha çok gömülür zehir köklerine
çünkü bu senin işin değildir! uyan!
sadece yukarı bakmalısın!
dallarında yeni filizler açtırmakla
güneşe doğru başını uzatmakla oyalanmalısın!

zehri gördün bir kere
anladın işte onları! bu yeter.
devam et yukarı bakmaya “ejderha yavrusu”.

ve göreceksin
onlar, “insancıklar”
hiçbir şekilde deviremezler ağacını.

hiç unutma:
”insan” olarak yaşadığım sürece
hep gördüm bunu...
en yakınında da olsa
en uzağında da;
mutlaka köküne birgün
en zayıf anında damlatacaklar bu zehri.

başın yukarı doğru baksın.

(Mayıs 2006)