Ehrek deresinden geliyorum ben

memleketim erzen ilçemde nihah
ehrek deresinden geliyorum ben
iki dağ bir dere evvelim bir bah
dünyanın gözdesi biliyorum ben

hunut diye gözlerim yaş doluyor
küpündere hayalimi yalıyor
gogolozda gıdiklerim kalıyor
gurbette herşeyden yılıyorum ben

görgü gördüm korkanstan ters inerken
isbandikte öküzlere binerken
hamtarladan ellerim boş dönerken
ikindiyi tumpta kılıyorum ben

gercek böygânamın tarlası sanki
düzüngöti köyün altı şu anki
nerede bulunur rızvanın dengi
hayalden hayale dalıyorum ben

saribayırda ben söktüm geveni
pungarıngözeler çekiyor beni
ebeyinen dede görür güleni
şaşkınlıktan donakalıyorum ben

ortaharkta yıkanılan çamaşır
kuşlukta şeblide gözüm kamaşır
yıkığın üstünden davarı aşır
kendime eğlence buluyorum ben

öküzyatağında körpe otlasın
ziyarette karpuz kavun çatlasın
kızlar ak pungarda etek katlasın
az soğuk almışım soluyorum ben

ciydekerde orak vuran kadınlar
kırtarla tumbunda ağaran tanlar
karabaşla yeriş insanı anlar
ilerleyin sizler geliyorum ben

hiç yattın mı anşa nene taşında
bir azamet vardır elbet kışında
tüylerim ürperir sel akışında
yağmuru yüzümden siliyorum ben

menühlide az yemedik mısırı
biz yedikçe o azdırdı basuru
osman dedem köye yapmış hasırı
olur olmaz şeye gülüyorum ben

meherrem ustanın çifti çubuğu
soyup yedik katırbaşı kabuğu
süstipanın ardındaki o dağı
defne vardır diye deliyorum ben

gülli bibim ehmede iş buyurdi
o davardan gısır keçi ayırdi
kebap yapti garnımızi doyurdi
mide fesadından ölüyorum ben

sutökülen davara su verir mi
yaylalarda çoban gönlü erir mi
gönül gözü kövdekini görür mü
kövümde gömülmek diliyorum ben

fizâhî dilinden düşürmez seni
merekler önünde gel geçir günü
karşıki mezarlık bekliyor beni
günleri gözerde eliyorum ben

10 Şubat 09
Nilüfer