EHL-İ BEYT ve KERBELA Şiiri - Feride Bektaş

Bizi yücelerden seyreden ŞAHIM.
Kerbela odu’na su Padişahım,
Hüseyin! Dedikçe yükselir ahım,
Yetiş ey güzel dost medet ya ŞAHIM.

Hüseyin ırağı yakın eden pir,
Bu dava ezelden sır içinde sır,
Bu sırrın içinde yoktur zerre kir,
Yetiş ey güzel dost medet ya ŞAHIM.

Mazlumlar biçare gitsin ne yana,
Zalim Yezit nasıl kıydın o cana?
Ehl-i Beyt’in ahı kalır mı sana?
Yetiş ey güzel dost medet ya ŞAHIM.

Dingin akan Fırat sanki çıldırmış
Yer oynar yerinden sema kudurmuş
Neylesin ki Fırat, zalim bent kurmuş
Yetiş ey güzel dost medet ya ŞAHIM.

Kerbela ne melet yer nede belaymış.
Gökleri kapkara toprak elaymış,
Yezit entrikasın Ali bileymiş…..
Yetiş ey güzel dost medet ya ŞAHIM.

Bu hal ile dara nasıl varalım,
Pak’ı dışa kiri içe vuralım.
Siyahın üstüne allar saralım
Yetiş ey güzel dost medet ya ŞAHIM

Güzel dosta acep el varır mola?
Varmaz ise halim gör nice ola?
Bu cefa ilerde son bulur mola?
Yetiş ey güzel dost medet ya ŞAHIM.

Gün gelir ki ulu divan kurulur.
Yezidin soyundan hesap sorulur.
Ehl-i Beyt’ e kalkan eller kırılır.
Yetiş ey güzel dost medet ya ŞAHIM

Sitemkâr Feride, Yöneldi ŞAHA
Ömür yetmiyor ki ah ile vaha.
Şikâyetim benim Yüce ALLAH’ a.
Yetiş ey güzel dost, medet ya şahım