Eh be çocuk Şiiri - Nevher İsmail Yılmaz

bütün maceralarımı,
hayata bakışımı kör ettin,
pars,leopar olmasamda,
dağ kedisi kadar çevik,
hakkı yendiğinde,
hırçın bir adamdım ben............

eh be çocuk.
ev kedisi gibi başlayan,
hikayemde,
ne ilginçki,
bazen saçmasapan bir çıkar için
budalanın biri,
bazense,
anlayamadığım bir nedenle,
her şeyden bıkmış bir halde,
uyanır oldum uykularımdan,
soruyorum kendime,
nerede o isyankar,
bildiğimiz devrimcilerden olmayan,
bilmediğimiz ideolojilerin lideri,
birey olarak,
dağlara tek başına hayran,
ama
dağ gibi karşı çıkan adam.
fareden beter ettin beni.

eh be çocuk............
tabi senin suçun,
sadece doğmakmış,
benim içimdede varmış,
kedilere bile,
fare olma dürtüsü,
her insanın her insanı,
küçücük mutluluklar için,
götürdüğü bencilliğin,
mendireği bile,
daha romantik,
keşke bir dağ başında,
ve
biraz daha geç yaşımda,
teslim alsaydın beni.

eh be çocuk
bu ne erken bir teslim...
bu nasıl bir dünya.
çocuk
ufacık,
küçücük,
kendimi,

eh be çocuk
eskiye baktığımda,yüreğimi,
utanarak ölçtüğümde,
kaçasım geliyor,
uzak diyarlara,limanlara,
çünkü bu olmamalı,
benim yaşamımın,gerçek hikayesi,
suçlu aramak haksızlık
ama seni buldum en güçsüz,
gördünmü be.
çocuk.

eh be çocuk.....
bu koca dünyayı,
böylesine küçültmek,
benim suçum.
seni bahane etmek,arsızlık
ancak sana mesajım,
büyüdüğünde şunu bil,
insanlar doğduğunda en büyük,
yaşlandıkça en küçük,
bilmem şu halinle,
ne anlarsın,
ne kadar anlarsın beni...

eh be çocuk,
iyiki varsın....
yanımdasın,
kanımdasın ya,
yeterbana,
çocuk,
küçücük,
ufacık,

İstanbul Şubat /2007