Ne zaman bir kuş görsem
Aklıma gelir ve kendime üzülürüm.
Çünkü aklıma gelen şeyin
Onun bu kafeste Özgür olabilme yeteneği.
Kafeste uçabilmek bir yetenektir.
Onu her ne kadar doğuştan kazanmış olsa bile.
Hayatı veren kafesi de vermiştir
Bizler bu kafesin içinde zindanda yaşarcasına
Kuşlara bakarak özenerek yaşarcasına...
Bir de aklımı geri ver tanrım.
Biliyorsun biliyorum ki seni Rasyonel bulmadım!
Kalben ve zihnen birleşim ile var oldun bende.
Aklımın aklmı oynatması sanki ruhumda bir sızı var etti bende
bir yara bir körpe bir vaveyla koparırcasına
anladım ki bir yoksunlardan oluşan dünya içerisindeyim.
Yaşamanın anlamı var mı ?
Bunun anlamını güzelliştiren insanlar mı var sadece?
Belki bilemediğim çok şey var
Ama şu bir gerçek ki.
Bir eylül günü bilek damarlarım kesilecek.
Belki işte o zaman anlayacağım
varlığımın sonsuzluğunu.
Zihnin öteki aleminden tamahkar ettğimiz şu dünyaya
Kapıldık mı dersin ?
Min Astrid
Kayıt Tarihi : 11.6.2023 10:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Biliyordur ki herkes kafeste yaşadığını. Herkesin herkesleştiği şu dünyada insanın kendine has egzistansiyalistik var olma çabası olmalı. Gece kalkıp bunun hakkında düşünmeden , yazmadan , okumadan sonra insan olmanın ne anlamı kaldı ? İnsan olmak demek herkese göre farklı mıdır ? yoksa belli bir kalıp içerisine oturtulmuş mudur ? Bence herkesin insan olma kavramının tanımı kendi yaşantısına bağlı olarak şekillenmelidir. Tek bir tanım olamaz. Benim birçok tanımlarımdan birisi ise : İnsan, eşrefi mahlukattan sonsuz varoluşa uzanmak isteyen bir varlıktır. tabii bununla da sınırlı değil. Aklını kaybetme korkusu olmadan bu dünyayı anlama çabasına girendir. Yazılacak ve okunacak çok şey var...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!