Eğreti Urbalar Yoksul Çocuklardan Alınır

Sen yoksun ya
Sis kaplar
Senden eksik kalan her yanımı
Yanıksı is kokar dünyam
Zifiri karanlık iner geceye

Sancılı rüzgârların esintileri başlar
Ve
Islık çalan rüzgârın açtığı penceremden
Hüzzam şarkıları çalınır kulağıma
Eğreti urbalar yoksul çocuklardan alınır
Geçirilir sırtıma

Hayal dünyasında ışıklar söner
Ruhuma düşen karanlığın zehri çöker içime

Düş mevsimlerinin ayazı düşer yeryüzüne

Sen yoksun ya
Avuçlarımın ortasında parçalanır
Aynalar camlar
Yokluğuna sarıldığım yastıklar diken olur
Kanatır bedenimi
Zemheri ayının uğultuları üşütür benliğimi

Sevda artıklarının eşikleri serpilir kapıma
Asırlık aşkların
Yamalı elbiseleri giydirilir üzerime
Ağızda çiğnenmemiş lokmaların hıçkırık boğumları
Tıkar genzimi

Sen yoksun ya
İçime düşen kokular ürpertir tenimi
Harama uzanmış ellerim kanatır yüreğimi
Ölü kefenleri sarılır geceye
Yetim çocuk ağıtları
Akıtır gözlerimden sensizliğe yaşları
Zamana bırakılan geçmişin acı çığlıkları
Gecenin örselerinde duraklar
Ve
Yokluğuna sinsi bir tebessüm bırakır

Ah avuçlarımın ortasında kaybettiğim
Saçlarına dokunmaya tenini okşamaya kıyamadığım
Bir kez sevip koklayamadığım
Sen yoksun ya yanımda
Göçebe sevdaların suskunluğunda avunur
Gelmişime geçmişime söverim şimdi