Eğreti Gülümseyiş Şiiri - Nurşah Şenel

Hatırlıyor musun?
Kirpiğim yanağıma düştüğünde
Hemen almıştın onu iki parmağının arasına
Ve bir dilek tutmamı söylemiştin bana
Gözlerimi kapatıp bolca düş sıralamıştım ben de
Tuttum deyip açmıştım gözlerimi
Rengini merak bürümüş bakışlarla yüzüne bakmıştım
Dileğim olacak mı olmayacak mı...
Sen susmuştun
Susuşun ardı sıra bir gülümseyişin vardı ki
Eğretiydi...
Sanki acıyı yamalıyordun o anda
Ya da ''Basit bir dilek işte'' diyor,
Savmaya çalışıyordun korkuları öylece...

Şimdi kirpiğim yüzüme düştüğünde dokunmuyorum hiç
Yüzümde kalıyor
Zamanın yinelenişi de canımı yakıyor
Aynaya bakıp dilek tutmak istediğimde gözlerim yanıyor
Yelkovanla akrep birbirini katlediyor
Duruyor dünya adeta...

Sen yokken dileklerin içi boşmuş
Anladım ki
Zaman yolculuğu yapmak zormuş
Ve sensiz zaman yolculuğu diye bir şey yokmuş
Adımlarımı geriye attığımda sen çarpıyorsun bana
Elin çarpıyor elime
Gözlerim yüreğime bakıyor
Yüreğim gözlerinle bakıyor aslında...
İlerlemeye çalıştığımda ise beni çok seven hüzünler...
Sensiz ileri gidemiyorum
Kurtuluş yok
Dipsizleşiyorsun her halinle
Bazen acımasız oluyorum kendime
Ve seni uçurumum seçiyorum seni
Sonu olmayan...
Durmadan düşüyorum...
Ama çığlığımda bile ben seni kovalıyorum
Mimarı olduğumuz düşlere sesleniyorum
Üstüne üstlük duymuyorlar beni
Bağırıyorum...
Bir türlü yere çakılmıyorum
Bitmiyorsun sen
Sonsuzluk musun sevgilim?
Yüreğimde bıraktığın dokunuşlar silinmiyor
Mevsim kara maske takıp beyaz oluyor,
Kar her yerini kaplıyor kalbimin,
Sonra yine sen çıkıyorsun
Polen olup yayılıyorsun her bir tarafa
Bende çoğaldıkça çoğalıyorsun
Ve sonunda baharım oluyorsun
Karlar eriyor
Yürek dokunuşlarım yine beliriyor
Sen yine beliriyorsun
Sonsuzum olmuşsun sevgilim
Ne yazık ki şimdi yoksun.