Egoist Portresi Şiiri - Nevzat Dağlı

Yeteneği sınırlı, başarısı hiç yoktur,
Lâkin adam çok şanslı, başında hep taç kalır.
Yiğitlere sadisttir, yalakası pek çoktur,
Maskesi değişse de elinde kırbaç kalır.

Ünün peşinde adam, farkında değil unun,
Uçkuru gevşek malûm, adı zampara bunun.
Umurunda değildir çok rezil olduğunun,
Biz buna arsız desek, üstümüzde suç kalır.

Kimine iticidir, kimine göre câzip,
Ne zaman yenik düşse kurar hemen bir hizip.
Yeteneksiz, yol bulur bunun ardında gezip,
Câmi versen bunlara geriye bir haç kalır.

Solcuyum diyor ama, solun başına belâ.
Sistem nerden paslansa atıyor hemen cilâ;
Muktedire desteğe devam ediyor hâlâ,
Muhalefet bu yüzden temelde kerpiç kalır.

Yangından mal kaçırır, selden kütükler kapar,
Eleştiri gelirse kulak arkası yapar.
Akil geçinir fakat cahiller gibi sapar,
Maskesi indirilse ne saygı, ne güç kalır.

Tavrı anlaşılmıyor kime dik, kime yatık,
Kimlere esir olmuş, hangi çamura batık;
Ne kuş oldu ne deve, bu acayip yaratık,
Belini doğrultsa da, sırtında hörgüç kalır.

Kıymete bindi yine, antika olmuş meğer,
Hatırını sayan var, sanki bir yüce değer.
Bununla olacaksa kurtuluşumuz eğer,
Bir daha tren kaçar, ardındaki geç kalır.

Her türlü durumlarda kaçırmıyor fırsatı,
Üstüne binmese de ıslıkla sürer atı.
Artık gitti gidiyor, verilecek ıskatı,
Süngüsü düşse bile, gölge veren meç kalır

Yaşı yetmişi geçti, aynen böyleydi dün de,
Karakteri egoist, hırsı aklın önünde.
Koltuk tabut ister bu korkarım öldüğünde,
Gözü toprakla doyar, ruhu yine aç kalır.

Nevzat’ım, böylesine fazla söze gerek yok,
Doldurmalı çukura fakat elde kürek yok.
Çadırı dik tutacak güvenli bir direk yok,
Sağlam direk bulunsa bu yanında hiç kalır.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat