Eğnim Aşk Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

‘’Mutlu cümlelerim var,
Alır mısınız? ’’ dedi şair.
Bir masal kahramanı
Sevişme vakti gibi
Sere serpe uzandı düşlere.
Cömertçe gülümsedi
Sevdanın yorgunluğunda
Sevgisine sokulurken
Yağmuru durdurdu
Gökkuşağını erteledi
Cebindeki bulutları gökyüzüyle paylaştı
Alevlerden geçti korkusuzca
O bir kahramandı
Mutlu cümlelerin hepsini aldı
Sadece özlemleri susturamadı.

‘’Hıçkırmak neye yarar? ’’ dedi şair
Gecenin tam ortasında,
Şiir sustu.
Dilinin ucuna gelen kelimeleri
Tütün kokan parmaklarıyla toplayıp
Savurdu şehrin uğultusuna
Özlemlerine teğet geçti kavuşmalar
Payına düşen yalnızlık üşüdü.
Dünden kalan dirençle bugüne tutundu
Sözsüz bir şarkı gibi
Adını fısıldadı sevdiğinin
Isındı,
Yalnızlığın gölgeli saatlerinde
Göğsünde saklanan ertelenmiş sevinçlerine ağladı
Alın teri gözyaşlarına karıştı.

Göğsünde kurşun gibi yürek çarpıntısıyla
Birden uyandı şair
Aklına düştü hasret, teni titredi
Yüreğinin ucunda biriken kelimelerin
Ritimsiz vuruşuna alışıktı
Ve vurgundu
Kırmızı bir hikâyenin geceden kalan kokusuna
Her şafakta yeniden doğan ırmağının sularına,
Uykusunu çalan lâl olmuş bir çift göze vurgundu
Gözlerini kapadı ve
Ezberindeki düşleri tek tek saydı yeniden
O an bitimsizdi işte
İstediği kadar sarıldı
İstediği kadar öptü hasretle
Gözlerinin en derinine bakıp
Kana kana içti nefesini
‘’Yanmak işte bu! ’’ dedi yüreğinin eşkıyasına
Vuslatına yanarken,
Bitmemiş şiirleri gibi sımsıkı sarıldı kadınına.