Eğirdir Deyince Şiiri - Adem Bayar

Eğirdir deyince...
Griye çalar tadı umudun.
İncelip keskinleşir Sivri,
Rüyaları ölüme boyar en derin yerinde.
Diz çöker gökyüzü, kapaklanır göle.
İçer sonsuzluğu derin derin.
Rahatlar, dökülür acıların üstüne.

Eğirdir deyince...
Geliş yolu uzar gençliğimin.
İsabet eder ölüme hayat.
Ruhlar titreşir gölge oyununda.
Dağların dili olsa konuşmaktan utanır.
İçinden isyana kalkar itaat.
Rastlar kendi kıyametine her gün sonunda.

Eğirdir deyince...
Göz bebekleri terler her birimizin.
İyilikle yad edilir ölüm meleği.
Rızasız adımlar yorulur yokuşlarda.
Duvarlar, ranzalar arşivden sayılır.
İnsanlıktan çıkar askerlik mesleği.
Rekabetle dostluğun adı tezatlarda.

Eğirdir deyince...
Gurbet olur neye el atsam.
İsimsiz kahramanlıklar şahlanıverir.
Ritmini bulur korku kalp atışlarında.
Dudaklarıma akar kamuflaj boyam.
İhmalkarlığa kurban gider alışkanlıklar.
Rehin bırakılır özgürlük Tahrip kapılarda.

Eğirdir deyince...
Gitmek fiili büyüler zihinleri.
İlk günden doğuya kayar haritanın yönü.
Rivayetlerin ardı arkası kesilmez.
Daha komandoluk yokken akıllarda,
İç güvenlik bölgesinde harekatın son günü
Resmedilir birbirinden kanlı senaryolarda.

Eğirdir deyince...
Gölde boğulup gider yarınlar.
İhtimal verilmez bir sonraki ilkbahara.
Rakım aldıkça kısalır hayatın boyu.
Devletin bölünebilirliğine inanmış eşkıya
İktidarı kalleş katliamlarda arar,
Resmi ideolojiler asamazken apoyu.

Eğirdir deyince...
Gücünün farkına varır vatan evladı,
İmanını tazeler şahadete dair.
Reklamlarda pazarlanırken bir damla kanı,
Davasından dönmemek üzre kefenlenir.
İhanetin bedelini öder devlet düşmanı.
Rol alır bu infazda kalemiyle şair.