Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hayata bakisimla ne kadar da örtüşüyor...
Ama bunun içinde ne yollardan geçmek gerek , bir bilinebilse ....
Yaşamak kolayken, zorlastirilmazdi ...
Bu şiire diyecek bir söz olamaz kimin yazdığına değil ne yazdığına bakarım ben
Nereli bizden mi onlardan mı bunlarda mı bunlar benim işim değil dört dörtlük
Bir şiirdi öncede okumuşum yine okudum bu tarife uygun bir insan gerçek bir adam
Olmuştur yani insanlığın en üst noktası ne dersen de yazara Allah rahmet eylesin
Mekanı cennet olsun
Birbirine zıt düşünceli insanların duygu ve düşünceleriydi tepkilerini ifade eden mukayeseli şiir.burada ki konu sabır ile yakından ilgili. " dediğim dedik çaldığım düdük " diyebilen üstünlük kurmaya çalışanlar dolu doludur. Bencillik üstünlüğü veya bilgiçlik kavramı gibi.evet. incitmeden sabretmeli. güzel şiirdi.yaşanmış gerçeklere örnek eser.. yazarına rahmet dilerim.
Yine nasihat şiiri
güxel bir şiir tebrikler
"Ne dostların ne de düşmanların sözleri incitmezse seni
Gereğinden çok bağlanmadan saygı duyarsan herkese
Eğer her dakikanın doldurabilirsen altmış saniyesini
O zaman dünya da senindir, içindeki her şey de
Hatta daha çoğunu da ellerinde bulursun"
Tam tersine Sayın Bamedi! Dinini hayatına kıstas yapmayanların hayatları dünyada ve ahirette gerçek mutluluğu yakalamaları mümkün değildir.Tabii ki dinleri son din olan İslam ise.
Her telden çalanlara bizim dinimiz hoş başka unvanlar veriyor ne yazık ki.
Çok garip ve pek tuhaf bir adamlık tarifi. Bizce bu normal bir adamlık tarifinden ziyade fıtratın muktezasını inkar eden acayip bir varlık tarifidir ki böyle bir varlığa dense, dense ancak bir robot denir. Çünkü insanda bulunan duygular ve organların normal bir kullanım alanları vardır ve yeri, zamanı geldiğinde onların icap edenleri mutlaka yerine getirmeleri gerekir. Eğer duygu ve azalar muktezalarına uygun davranmazlarsa bir müddet sonra kendileri insanlıklarını kaybedip anormelleşirler vesselam.Gerçek ve kamil bir adamlık tarifini merak edenler Kur'anın bu konudaki tariflerine ve ve son peygamber Muhammed -sav-in o formülleri nasıl tatbik ettiğine baksınlar lütfen.
"Düşünebildiğin halde
Kölesi olmazsan düşüncelerinin
Hayal kurma gücün olduğu halde
Tutsağı olmazsan hayallerinin"
Düşünen ve hayal kuran biri olarak bana bir nasihat oldu.
"peki hakikat nedir" diye sormuş, bir katılımcımız. Hakikat her düşüncende içinde bulunduğun koşulları kapsamalıdır. Düşüncen bir başka düşünceyle karşı karşıya kalabilir. Düşünce içinde bulunduğun ortamı kapsarsa fikrini kontrollü ifade edersin ve hoşgörü kazanırsın. Hakikat seni eyleme geçiren düşüncedir.
1982 yılında bu yazıyı okuduğumda, sanki, İngiltere'de
yaşayanlar insan değil ,yani onlar da aynı insan fıtratıyla
yaratılmamışlar,,sadece bizim toplumda baskılar oluyor
gibi safiyane düşünceler içinde "vay anasına be! Demek
İngiltere'de de bizim gibi baskı altında yaşayan insanlar
olmuş ha! "diye düşünmüş ve Rudtard Kipling'in bu yazı-
zısından güç alarak, yaşadığım sıkıntıları bu yazının pro-
jektörlüğünde atlatmaya çalışmıştım...0kumuş-yazmış in-
sanların sözünü dinlemenin büyük yararı var..0nlar, insa-
na gerçek dost oluyorlar.. ..Rudyard Kipling'e teşekkürler..
Ruhun şâd olsun sevgili Kipling..26.eylül.2019/Edirne
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta