6 Temmuz 2008 yılında Ankara'da dünyaya geldim. Hacı Ömer Tarman Anadolu Lisesi'nde öğrenim gördüm. Yıllardır şiir yazarım. Benim için yalnız kaldığımda en yakın dostlarım olurlar.
Adını unuttum dün gece rüyamda,
Bir ses çınlıyordu, durmadan, uzağımda.
Ne sen vardın artık, ne de ben bendim,
Bir boşluk büyüyordu içimin ortasında.
Bir kelime eksik kalmış bir mektupta,
O kadar sessiz gittin ki,
kapı bile gıcırdamadı.
Oysa bir sarsılsaydı dünya,
bir perde uçsaydı en azından...
"Burada biri gitti"
demeye cesaret edebilseydi duvarlar.
Gittin...
Ve şehir, adını unuttu bir günde.
Sokaklar, ayak izlerinden soyundu büsbütün.
Rüzgâr, eski şarkıları susturdu içimde.
Ben mi?
bir sigara yaktım, elim titredi,
yalnızlığa hep sağ elimle sarıldım ben,
solumda sen vardın çünkü,
hala oradasın.
zamanı yanlış katlamış bir mendil gibiydi hayat;
Bir gül açtı içimde, sessiz ve derin,
Solgun bir masaldan kopmuş gibiydi.
Kökü yüzyıllarda, rengi bir yemin,
Her yaprağı aşkla yanmış gibiydi.
Karanlıkla dosttu, ışıkla küs,
Gece çöktü ya üstüme,
yıldızlar bile bilmeden bastı canıma.
Düşün,
bir gökyüzü bile sen yoksan kararıyor.
Ben neyle aydınlanayım?
Kim bilir kaç yüzyıl geçti gözlerinden,
Kaç bahar soldurdun yalnız nefesinle?
Göğün mavi elleri dokundu ellerime,
Bir anlık huzur buldum sessizliğinde.
Ey derin deniz, ey sonsuz dalga,
Geceyi dinliyorum bazen,
Belki sesin çatlaktan sızar diye,
Ama yalnızlık, her seferinde bir duvar gibi yükseliyor önümde.
O yüzden susuyorum artık,
Biliyorum ki, bazı sessizlikler de bir vedadır.
Adını andığımda içim sızlardı,
bir yabancı gibi çıkardın ağzımdan.
Sanki hiç biz olmamışız gibi.
Sanki hiç gözlerime dokunmamışsın gibi.
Sanki ben,
senin hiç başın ağrımadığında bile dua ettiğin biri olmamışım gibi.
Bir kez baksan da çözülse gece,
Yıldızlar adını söylese yine.
Gözlerin değse bu kırık kalbe,
Dünya baştan var olsa bile.
Ellerin ellerime düşse bir an,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!