Koyda kırılmış kimselerin vurmuş
yüzleri var her bir çakıl taşında,
diye biliyorum Midillili Bercise Hanım’dan.
Sabah, belki vururum ben de diye korkumdan,
hiç suya basmadan yürüyorum.
Bilir misin demişti, Bercise Hanım,
nereye koyar içini deniz kabukları?
Akşam sofrada kupes ve rakı,
Ağzımda rokanın garip tadı,
Uzayıp giden gözlerle Midilli’ye bakıyorum.
Kayıt Tarihi : 1.4.2005 00:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!