Eftelya Şiiri - Yaşar Adıyaman

EFTELYA...
Kime dillensem, kiminle konuşsam herkes yorgun,
Ve azlıktan şikâyet tellalı sanki…
Davası düşmüş divane bir arayışta ah ileler,
Yoğurdu ekşi; kendi dili şerbet,
Sanırsın şerbetçi...
Kimi varsıl kimi de işçi,
Ya da ummana serpilmiş çil çil altınları avuçlayamamanın hayali,
Hüzünler akıyor sanki gözlerden göğün yüzüne doğru...
Gül bahçesindekiler ise ne gülleri beğeniyor ne de bülbül nefesini...
Sorarım sana ne olacak bu halimiz Eftelya?

Neredeysen artık çık gel anlat gayri,
Olmamışlıkların içindeki ihtimalleri...
Anlat Eftelya kısık sesinle
Sonra arzuhalci bir dokunuşla düzelt,
Bu yavan düzeni...
Marangozun rendesinde,
Bir o yana bir bu yana yalpalanan ezilmiş kavruk yoklukları
Geleni gideni yoklamaya çekelim gece zifirinde,
Ne dersin Eftelya?

Bahar gelmedi bak, gelmeyecek gibi çekti gitti
Semavi mavilik bir açık bir kapalı renge bürünüyor.
Benim gibi...
Bir üzüntü, bir sevinç,
Bir gülüş, bir ağlayışlarıma bak ve söyle bana.
Dengesiz miyim yoksa ben?
Sahiden ne oluyor gözbebeklerinde?
Anlat Eftelya!

Bu ötekileştirmeler yok mu?
Ah Eftelya!
Bizden ama biz olmayan,
Bizlerin yaptıkları nedir söyle hadi!
Tekiller çoğullar,
Flu şahıslar, vatanseverler,
Hainler,
Dinciler,
Ötekiler ve bizler
Sahi biz kimiz Eftelya?

Olduğu sanılan değerler,
Kimseliler ve kimsesizler,
İşgalciler demokrasiciler,
Köleler ve efendiler,
Çocuklar ve ölüler,
Açlar toklar ve hinler,
Meydan sesleri ve sessizler.
Dünyanın çıkmış çivisi nerde Eftelya?
Sen mi çaldın yoksa?

Deniz sakin,
Özlemler dinleniyorken,
Hadi Eftelya biz gidelim.
Deniz köpürmeden,
Dağlar yürümeden,
Gök yarılmadan,
İsrafil üflemeden Sur’a;
Tut elimi gidelim en uzaklarına âdemin...
Hadi Eftelyam!
Sevdası gönlümde kor,
Gözümde nar,
Ahvalimle gidelim en kuytusuna semanın...

Yaşar Adıyaman