Efsûs Şiiri - Bekir Keskin

I.

ins kokusu sinmemiş bâkir beldelerden geçerken
hâtırâtına katran karası küfür tohumları saçıyorum

karıncalar ateşime su taşırken
aziz göğercinlere senden bahsediyor
dolunaylı geceler düşlüyor
arada çocuklara senli masallar okuyorum
ağlıyorlar

- sen burda gülmelisin maça kızı -

onların ağlaşmalarına katık ediyorum
sana duyuramadığım bileylenmiş en deli zılgıtlarımı

bir tambur duymayıversin kulaklarım
en hırçın dalgalar vurur sahilime
bir göğe bakar bir de sen derim
şiir hiç olmadığı kadar gebe kalır hüzne
ve düşer leyl veyle

biliyor musun
bana elvedan ve ele merhaban

kaç katre-i efkâr
kaç günah eder

II.

ins kokusu sinmemiş bâkir beldelerden geçerken
hâtırâtına katran karası küfür tohumları saçıyorum

Tanrısal iklimin bozulduğu on sekiz yaşımın
soğuk kavgasıydı kınalı gözlerin

burda gözlerini tavaf etsin ç/ayyaş gözlerim

elçilere inen âsumanî kelimâtın ilkidir
şu yayına oturtamadığımız aşkvârî şey

dedim ya dilber
bir göğe bakar bir de sen derim

geceleri masallarla uyutulmuş çocukluğu
severken uyutulmuş gençliğe
kim değişir ki

Selcen kıza da acırım
derdimle dertlenir durur
neçe zamandır tebessüm zuhur etmemiştir peçesinde

uykumu rafa kaldırıp bir ağrı kesici yakıyorum
ve taşrada şems batıdan doğuyor bugün

vay leyli

...

Kiev
? / 02-03 / 2013