Efsunluyduk O Zamanlar Şiiri - Necati Ti ...

Hatırlıyorum da ilk karşılaşmamızı,büroda
Sanki bir melek ziyaretimde, kalbim korda
Boşaldı damarımdan ter,yemeliydik yemek
Hani karnın aç mı diye sormuştumya ürkek

Gecelere akmak istedik gittik taksimde bara
Ben senin,sen kimsesizliğin peşindeydin güya
Hep sana geliyordu ama kapalıydı tüm yollar
Karanlığa inat,bitmem yanarım derya mumlar

Gerçeğe dönüşlerde kalbime kuruldun sergi,
Hayatın uslanmaz ruhundaki o masum rengi
Ben ki senden öğrendim renklerdeki ahengi
Mavi gözlerinin özlemiyle üşüyorum şimdi.

Çekip giderken,sözlerim düşmedi mi kalbine
Facebook’u açarda bakardım canımsın diye
Hayalimden de geçen hep,yeni resmini koysa
Sen hep benimle yaşardın,haberin yoktu oysa

Ablanın sözüyle çaremi buldun çekip gitmeyi
Ruhsal halin mi? O mu önerdi resmi seçmeyi
Çıkmaz sokaktayım, esef duyma sözlerimden
Nadim yok,sevdiğimi dünyaya söylediğimden

Gittiğim her yer sen dolu,yüzüm kızarsa da
Ağlatırdım seni, gelirdi esprilerim çocukça
Ben hızlıda yerim bilirsin,senden çalsam da
Sinemada yediğimiz mısır tadı hala damağımda

Bahar vurgunu yemişçe yorgun benliğim…
Şuan söyleyemediğim sözlerle dolu kalbim
Ten kokunu her gece koynumda hissettiğim,
Arsız sevişmelerde artık anılardaki fantezim.

Bir yerimiz vardı hani orman,denize bakardı
Biz mangal yakar, yağmur üstümüze yağardı
Tampon mutfağımız,koltuk da bagaja yatardı
Yel denize sadakat,arsız sevişmeler ne sarardı.

Sevmelerdeki efsun hazzı tükenmez sandık
Zaman mefhumuna inat,senle özgür yaşadık
Kanmaz küçük buselere öpmelere doyamaz,
Tanımazdık mekan,dudaklarımızı almazdık,

Okuduğun zaman bahar gibi ağlamsın gözlerin
Sen ki,sakin hayallerin derininden çıkıp geldin
Ben bir çizgi çektim bırakıp gittiğinde hayata
Sen gidince de bıraktım düşlemeyi İstanbul’da

BİRİ OLMALI Kitabımdan