Efsunlu Bir Büyü Bu Can Yakan Yakarışlar...

Gülüyorum... Gülüyorum... Güldüm nihayet kanasıya...

Çevreme baktım yaralayanlara, yaralananlara... Gülmek istedi canım yine gülemedim...
Canım yandı canı yananlarla... Acındım kendime, varlıkları ile yoklukları arasındaki farka baktım... Beyhude... Güldüm ama bu sefer buruk oldu içim... Kan kızılına boyandı içim, ağlayanlarla, ağlatanları düşündüm, gülümsedim yine sadece, yoklukların içindeki varlığımı düşündüm... Bastım kahkahayı bu sefer kendime acındım hem de...

Kahredici bir yakarış bu isteksizlik... Sadece bağımlılık bu geçmişe, kör bir arayış içindeki varlığıma canım yandı... Efsunlu bir büyü bu can yakan yakarışlar...

Sesin ardındaki gölgeleri arayış bu kendi çaresizliğimle...
Yara kabuklarımı kendi tırnaklarımla yolma bu arayışların ardındaki eksiklikler...
Belki de biraz utanç bu yaşamın karelerine hesap sormadaki acizliğim...
Kaybedilmiş hayatların peşi sıra koşan zavallılaşma belki de bu başı boşluk...

Kendi kendine kof kahramanlık bu sevdaya tutunma çabaları dedim...
Boş eller boş gözlerden intikam alırcasına, basmak bu kendi kafana acımasızlıkla... Söylenmemiş sözlerin arkasında kalan gerçeklerle kof kof uğraş bu…
Ama hata bu, boşuna bir istekle bırakır adamı vermeyenden el uzatmasını istemek...

Ençok seni sevdim cümlesine belki de bir çaresizlik kızgınlığı...
Ama ne olursa olsun ençok sevmiştik biz de ve bunun kanı akacaktı çaresizliklerle...

Zamanı kolladım yok yere,
sağanaktan kaçmaktı aslında amacım…
Kör bir bakışa harcadığım yıllarım, şimdi süzülüyor mazgallara doğru...
Bir hayat kesiti bu bir karesi eksilse ne olacaktı sanki, bir senli kare yok olsaydı kıyamet mi kopacaktı, ne bu zorlanma hayata dahil, bir sen bir benden fazla bir şeyler vardı bu hayatta...
Bizde onu bulamadık gitti…

Kaç yıl bu bakış görüntüsünün ardından, kaç uzun, kaç kısa gün gitti beyhude istekler peşinden…
Sana inanmadığım yıllar ve de günler çoğaldı artık...

Şimdi en çok kendim için ağlıyorum...