EfSuNkÂr Şiiri - Serap Erdoğan

şuramda başladı her şey
elleri uzakla bağlı bir yalnızlık bitkisiydim
karanlık artığı, gitmeler kırıntısı

belki bir istiridye kabuğuna
üflemişti tanrının flütü seni

maviydin
ak dantel oyalı mavi bir havluydu deniz
bronz boncuklar ucunda
beyaz bronz maviydik değerken kuma

tam şuramdı
hayret kuşları tünemişti korkuma
bir dalgınlığı gidip bin hüznü gelirken işte
sana rastladılar içimde
bitirdin kızıl pıhtıyı kendine başladın
o küçük ölümün kalemini kırdın, müspetsin

tarihim yeni baştan, ezberim, dilim
sonsuz harfleriyle yepyeni bir alfabe
artık dışarıda hayat senden alıntılarla

sessiz bir albüm açılıyor düşümde
orada iki saksı fesleğenle
iki oğul büyüten kadın
geniş sular umuyormuş, uzun ovalar
fesleğen kokusunu oğul teri sanarak

anne sen şiir misin, rahim mi?
bol sus,çok duy, şaşkınım
yaşlı gökle aramda boşluk bırak
bak içimde bir hayat çalışıldı
yakın uçma üstümden
gölgen büyük ve soğuk