Efsun bir şiir Şiiri - Abdulkerim Orhan

Kırılan umutlarım yağıyor bulutlarda
Hayalden öteye geçemiyorum
Birini bekliyor gibi uzaklarda
Bir türlü vuslata eremiyorum

Hicran var iken vuslatı istemem
Hüzünle olmaktan daha mutluyum
Derdi olmayan yari istemem
Ben dertler ile daha mutluyum

Odamda bir ben bir de şu öflez ışık
Ruhumu boğuyor sanki karanlık
Hemen yanımda bomboş bir beşik
Sallanır odaya gelir seyranlık.

Odamda beliriyor nurdan bir ışık
Bana önümü aydınlatır gibi
Âşikar oluyor kapının önünde eşik
Sanki güneş odama doğuyor gibi

Aydın oldu odam karanlığı def etti
Odamın içine giriyor kuşlar
Birden bir ses beni kendimden etti
Damla damla aktı gözümden yaşlar

Aydın artık odam gündüzler kadar
İlerde bir sima bana gülüyor
Şekline baksan tam da benim kadar
Boğacakmış gibi beni süzüyor.

Yaklaştı iyice yüzüne baktım
Her gündüz yine gecedir dedi
Elime verdiği urganı taktım
Ecelin elimde duruyor dedi

Tanıdım onu sonra odamdaydı senelerce
Dost sandım meğer ki düşmanımmış
Beraber uyuduk oysa gecelerce
Günüm sandım meğer karanlığımmış

İsmimi sordu dedim ORHAN dır
Dedi sen beni aldatıyorsun
Yine sordu dedim artık GEDA dır
Dedi en yüce şah'a dileniyorsun.