Efsane Gazoz Şiiri - Arzu Aytaç

Cuma akşamı aldığın gazoz mutfak masasında duruyordu,
Tuttum onun fotoğrafını çektim
Üzerinde “efsane gazoz” yazıyordu
Aldım başımı taa nerelere gittim.

Şişenin üzerinde kırmızıdan bi Uludağ resmi,
Alt tarafı asitli şekerli su,
Ama ucu sana dokunuyor.
Kestane şekeri, Erkek Lisesi, Hamzabey mahallesi (-ki hiç görmedim) ,
Ucu sana dokunuyor.

Bu dokunmalar akıl çeliyor,
Biri üç haneli sayıları kafadan çarpıyor,
Biri bütün ansiklopedileri yutmuş gibi konuşuyor,
Birinin eli güzel kalem tutuyor,
Dokunuyor bana, aklıma “sen” geliyor.

Vardır ya herkesin bi efsanesi,
İnsanın bi efsanesi olunca, “gazoz”dan efsane çıkarıyor.