Efsane adam; babam… Şiiri - İbrahim Şengün

Gece fısıldadı yüreğime ansızın
‘’ gül artık ‘’ diye..
gülemiyorum baba sensiz.
Gülsem de pek anlam katmıyor bana
Denizler ağlıyor, her gün soruyor bana trenler;
Nerde o efsane adam?
Diyemiyorum baba, söyleyemiyorum
Yakın olan ama bir o kadar da/
uzak olan olduğun yerin adını…
Yağmur yağıyor, korkuyorum..
Şimşek çakıyor
ışıklar yüreğime çarpıyor
ağlayamıyorum, yine korkuyorum…
Odana gitmek istemiyorum
gecenin bir vaktinde
senin yokluğunu bir kez daha öğrenmek beni çıldırtıyor olsa bile
Sanki yeryüzüne değil,
yüreğime yağıyor korkusuz damlalar.
İçimi acıtıyordu her damla.
Sensizlik ne zormuş gecenin karanlığında,
umutsuzluğun bağrında….
Sonbahar geliyor ve bir gün bitecek biliyorum baba.
Bilirsin her zaman sevmem karanlığı.
Ama ya yüreğim asıl sonbahar orda..
Yine kar yağacak baba,
Ben yine üşüyeceğim hem de çok
Üşüdüğümde ısıtan kolların saracak beni
Sensizlik yaramadı bana be babam
Yokluğun çok yoruyor sızlayan yüreğimi.
bakıyorum da her yerde sen varsın.
Her trende, her durakta, her vapurda…
Umutlarım seninle beraber
Sapasağlam her daim artan coşkusuyla duruyor içimde
Terk etmeyen beni senle var olan hayallerimle birlikte
Umutlarım,hayallerim unutma! Onlar hep seninle..
Ben hep sana layık olacağım sana söz veriyorum.
SENİ ÇOK ÖZLEDİM baba…