Efsane Şiiri - Rabia Balaban

EFSANE

Seni uyanıyorum yorgun bakışlarla
Ve yine koskocaman bir gün tüketmeye gidiyorum olası alışkanlıklarımla.
Günümde hiç bilemeyeceğin anlarım oluyor belki yüzlerce kez. Mesela umulmaz zamanlarda kokun geliyor burnuma, burnunun ucundaki minik ter damlacıklarını siliyorum mendilsiz ellerimle, en çokta sesin, tek bir tınısını dahi unutmadığım sesin bana RABİA diyor ismimden sonrasını duyamadığım cümlelerde. Saatler bir, iki, üç geçip gitmekte. Sen hep bir yerlerindesin o günümü eksilterek gidenin.
Yaşamak her dakikasında koyup giderken beni o senin sonsuz yokluğuna, sevdayı derin uykulardan uyandırmak istercesine günümün içine alıp seni, kulağımla, gözümle unutturmuyor yaşam bana seni. Çivi gibi usuma çakılısın.
Ve bu gün biliyorum ki artık efsane bu sevda.
Özgürlüğü ve erdemi sıkı, sıkı kucaklayan yüreğim her gün biraz daha keskinleşiyor içinden taşırdığı bu duyguyla.
Böyle olmamalıydık.
Böyle sırsıklam yarım kalmamalıydık.
Biz cümle âdemoğluna ibret sevdamızı birlikte soluyup çoğalta bilecekken, sevdanın yazgısını efsane oldurtmamalıydık.
Biliyorum artık efsane bu sevda
Ve biz sadece efsanenin esas oğlan ve esas kızıyız birileri için başkalarından bizi dinleyecek yabancı kulaklara...

RABİA BALABAN AY