Efsane 21. (Kâbus) Şiiri - Mikdat Bal

Çok korkunç bir kâbustu, diken diken olmuştum
Uykuya dalmış idim, döndüm yattığım yerde
Gül benzim sararmıştı, korku ile dolmuştum
Terlemeye başladım, yandım yattığım yerde

Korkudan irkilerek etrafıma bakındım
O kadar ürpermiştim, gölgemden de sakındım
Ben böyle değil idim, bu nasıl hal takındım
Ben artık ölüyorum sandım yattığım yerde

Bana doğru yaklaştı zebellâ bir karaltı
Görünüşü acaip hem cellat hem kraldı
Dünya küçülüverdi daraldıkça daraldı
Kalmadı yiğitliğim sindim yattığım yerde

Kalp atışım o anda, çok hızlı atar imiş
Kaçma mecalim yoktu kapıyı tutar imiş
Vaden tamam söylendi buraya kadar imiş
Aklıma Allah geldi andım yattığım yerde

Sanki yaşanmış gibi alenen görüyordum
Ele geçmemek için kendimi koruyordum
Ateşler içindeydim, kıvranıp duruyordum
Gözlerim açılınca söndüm yattığım yerde

Çağırdım evin halkı odama yürümüştü
Yeni doğmuş gibiydim, bir sevinç bürümüştü
Heyecan hat safhada ağzım çok kurumuştu
Bir bardak su verdiler kandım yattığım yerde

Gördüğüm bu kâbusun bir izahı olmalı
Bu gün var yarın yoksun doğru yolda kalmalı
O yolda sebat edip son hedefi bulmalı
Uçuşum sana erdi kondum yattığım yerde

Duygularım karmaşık, biraz gerilmiş gibi
Gözüm gönlüm açıldı, bir şans verilmiş gibi
Sanki yeniden doğdum, ölüp dirilmiş gibi
Hamdederek şükrümü sundum yattığım yerde