Efsane 16. (Seyrüsefer) Şiiri - Mikdat Bal

Seyrederken bu gece, yıldızları ay ile
Hayalin gözlerimde, güneş oldu ay kaydı
Yerden gerip semaya, ip fırlattım yay ile
Yıldızlar bir bir düştü, Venüs yerinde saydı

Seyrüsefer eyledik uzayın boşluğunda
Cemalin ışık saçtı gecenin loşluğunda
İkimiz kanat kanat sevda sarhoşluğunda
Çırpıntı kalplerimiz, bu hisler bizi baydı

Gözümüzde küçüldü bu dünya zerre kadar
Güneş selama durdu küçük bir küre kadar
Mutluluk cesetlendi, zuhalden yere kadar
Yaşananlar gerçekti, ne suni ne yapaydı

Samanyolu labirent,kaybettik yolumuzu
Periler koşup geldi tuttular kolumuzu
Burçlar süsleyiverdi sağımız solumuzu
Felekte devranımız, mululuktan bir paydı

Ne dert vardi orada, ne çile ne de keder
Orada zaman durdu, ne tükenir ne biter
Orada güller başka, kuşlar bir başka öter
Kaçardık dünya bizim arkamızdan koşaydı

Mikdatî seher yeli esti esmez olsaydı
Gördüklerim yok oldu, ruhum orda kalsaydı
Ne olurdu gönlümüz muradını alsaydı
Bu hayal sona erdi, gerçeğimiz vay vaydı